De affiche geeft een vrouw weer die twee handtassen toont, met daarbij de slogan "ik moet al eens zot kunnen doen, maar niet met mijn spaargeld".
De klager is van oordeel dat de reclame duidelijk seksistisch en beledigend is en een zeer slechte karikatuur uitmaakt. Na de vrouw die niet voor zichzelf kan opkomen en die dom is om niet met een rijke man te trouwen, ziehier de vrouw die zich laat gaan in ongebreidelde uitgaven in de winkels om handtassen te kopen!
De klager is van oordeel dat de reclame een seksistisch cliché helpt versterken omdat ze veronderstelt dat een vrouw die zin heeft om “zich te laten gaan” voldoening vindt door enerzijds te shoppen en door aankopen te doen die als ze al niet onverstandig zijn, op zijn minst overbodig zijn (twee handtassen in plaats van één). Op één enkele affiche vindt men dus de verkwistende vrouw en de oppervlakkige vrouw die haar plezier vindt in de winkels.
De klager is van oordeel dat de affiche beledigend is en een vrij simplistisch en oppervlakkig beeld geeft van de vrouw aangezien dat ze twee handtassen koopt wanneer ze nood heeft om zich te laten gaan.
De klager is van oordeel dat de reclame doordrongen is van discriminerende vooroordelen ten opzichte van vrouwen die gezien worden als verkwistend, koopziek, futiliteiten kopend (in het dubbel bovendien). Ze onderhoudt de stereotypes over vrouwen die oppervlakkig, verkwistend, banaal zouden zijn.
De adverteerder deelde mee dat de affiche en haar slogan kaderen binnen de campagne n.a.v. de lancering van de online spaarrekening. De boodschap die deze affiche uitdraagt is geenzins het stereotype beeld van een "verkwistende" of "koopzieke", "banale" vrouw die enkel haar geluk kan vinden in "overbodige", "onverantwoorde" of "irrationele" uitgaven.
Integendeel. De commerciële boodschap in deze affiche wordt overgebracht aan de hand van een persoon, i.c. een vrouw, die haar budget onder controle heeft, goed weet wanneer en hoeveel uitgegeven kan worden en, ja, al eens zichzelf iets extra kan/mag gunnen – bv. in de vorm van een extra handtas, zich daar goed mag bij voelen en zónder hiervoor de spaarcenten aan te spreken.
Volgens de adverteerder geeft deze affiche juist een positief beeld van een intelligente en rationele vrouw die wel degelijk nadenkt over enerzijds haar uitgaven en anderzijds manieren om haar spaarcenten tegen interessante rentevoeten te beleggen.
De adverteerder betreurt dan ook dat de klagers aanstoot nemen aan deze affiche/slogan, doch kan begrijpen dat persoonlijke smaken en meningen omtrent publicitaire affiches kunnen verschillen. Hij is echter van mening dat deze affiche geenszins seksistisch of kleinerend is ten opzichte van vrouwen en er dus geen enkele inbreuk werd begaan op de gedragscodes inzake reclame- en marketingcommunicatiepraktijken.
De Jury heeft vastgesteld dat de affiche een vrouw met twee handtassen afbeeldt, met de slogan: "Ik moet al eens zot kunnen doen, maar niet met mijn spaargeld", en dit in de context van de promotie van een financieel product.
De Jury is van mening dat deze affiche niet devaloriserend noch denigrerend is voor vrouwen en hun waardigheid niet aantast.
De Jury is derhalve van oordeel dat deze affiche niet strijdig is met de Regels inzake de afbeelding van de mens.
Bij gebreke aan inbreuken op wettelijke of zelfdisciplinaire bepalingen, heeft de Jury derhalve gemeend geen opmerkingen te moeten formuleren.
Aangezien geen hoger beroep werd ingesteld, werd dit dossier afgesloten.
Barastraat 175, 1070, Brussel, Belgie.
E-mail: info@jep.be
Tel: +32 2 502 70 70