GLEEDEN – 28/08/2012

Motivering van de klacht(en)

De klager is gewoon geschrokken en eenvoudigweg triest dit soort stommiteiten die tot ontrouw aanzetten en dit ophemelen te kunnen lezen. De klager hoopt niet de enige persoon te zijn die verontwaardigd is door deze kiemen die men in onze geest plant en die ons ertoe brengen te denken dat de man/de vrouw geen enkele grens kent.

Als ouder is de klager geschokt vast te stellen dat door op deze manier deze reclame te verspreiden kinderen, die van nature in het leerproces van het leven zitten, op verraderlijke wijze geconfronteerd worden met het goedkeuren (dit is het doel van marketing) van dit soort boodschappen die laten verstaan dat ontrouw een volkomen normaal geworden handeling is in onze maatschappij... of wat ervan overblijft. Zulke reclame toont aan hoezeer onze maatschapij haar sociale richtsnoeren verliest – vrij spel gevend aan talrijke ontsporingen. Ze maakt wat ons rest van familiale structuur kapot. De zichtbaarheid van deze advertentie verlelijkt het beeld dat de klager van zijn eigen land heeft: een België in verval, niet in staat om zijn eigen grenzen te vinden, zelfs niet op het gebied van reclame.

Deze affichage is onterend, zet in alle legitimiteit aan tot overspel en stelt onze kinderen bloot aan een totaal gebrek aan moraliteit en respect.

De klager vindt het immoreel om een dergelijke boodschap krediet, belang en ruimte te geven. Net zoals er geen reclame met een politiek of racistisch karakter mag zijn, zou elke reclame die een morele ethiek zou kunnen schaden niet toegelaten mogen worden.

De klager vindt de reclame amoreel en onterend en betreurt in het bijzonder de aanwezigheid van deze reclame bij scholen.

De klagers zijn verontwaardigd over de reclamecampagne van Gleeden. De campagne promoot het principe van buitenechtelijke betrekkingen en richt zich dan ook tot gehuwden. Ze stelt middelen voor die ertoe strekken om overspelige verhoudingen te vergemakkelijken.
De gebruikte slogans stellen buitenechtelijke betrekkingen voor als gewettigd en verschaffen hen een onschuldig en ludiek karakter. Er wordt geen enkele morele reserve uitgedrukt.
De buitenechtelijke betrekkingen die deze onderneming aanprijst en de campagne die daartoe aanspoort, druisen in tegen de burgerrechtelijke verplichtingen die uit het huwelijk voortvloeien. Ze ondermijnen bijgevolg het algemeen welzijn en houden op geen enkele manier rekening met de gevolgen van dergelijk gedrag. Ze kunnen de relatie van de echtgenoten alleen maar schade toebrengen, de kinderen blootstellen aan de schade veroorzaakt door een dergelijke ontwrichting van de relatie en hun psychologische en sociale ontwikkeling verstoren, met als gevolg dat hun aldus kwetsbaar gemaakte latere leven als volwassene zal uitmonden in een herhaling van dergelijke situaties. Het gaat hier dus om een aanslag op het huwelijk, dat erkend en beschermd wordt door de wet. Artikel 213 van het Burgerlijk Wetboek stelt: “Echtgenoten zijn jegens elkaar tot samenwoning verplicht; zij zijn elkaar getrouwheid, hulp en bijstand verschuldigd.” Deze tekst bleef ongewijzigd sinds de afkondiging van het Burgerlijk Wetboek op 21 maart 1804.
Deze verbintenissen worden bij het sluiten van het huwelijk plechtig aanvaard en bevestigd door de gehuwden in aanwezigheid van de ambtenaar van de burgerlijke stand. Het gaat dus om wettelijke burgerrechtelijke verplichtingen, opgelegd aan de gehuwden en die in acht genomen moeten worden door de gehuwden en door derden. De reclamecampagne zet de gehuwden aan om de verplichtingen waartoe zij zich hebben verbonden niet na te komen – plichten waarvan derden hen niet kunnen ontheffen.
De campagne is bijgevolg een aanval op burgerlijke rechten die door de wet worden gesanctioneerd. Het feit dat de nieuwe echtscheidingswet van 2007 als grond tot echtscheiding nog slechts de onherstelbare ontwrichting van het huwelijk voorziet, doet niets af aan het beginsel van wederzijdse huwelijkstrouw, aangezien het recht niet langer naar de oorzaak van de echtscheiding op zoek gaat. Artikel 1016bis van het Gerechtelijk Wetboek heeft na de wet van 2007 de mogelijkheid van constatering van overspel door een gerechtsdeurwaarder in opdracht van de Voorzitter van de Rechtbank van Eerste Aanleg gehandhaafd.
Het feit dat op overspel geen strafrechtelijke sancties meer van toepassing zijn, verandert niets aan de verplichting tot wederzijdse trouw van de gehuwden.
De gedraging die overspel uitmaakt is dus wel degelijk in tegenspraak met de wet. Artikel 6 van het Burgerlijk Wetboek bepaalt bovendien: “Aan de wetten die de openbare orde en goede zeden betreffen, kan door bijzondere overeenkomsten geen afbreuk worden gedaan.” Precies dergelijke overeenkomsten worden door de reclamecampagne voorgesteld.
Het gaat over een ernstige aanslag op het algemeen welzijn: noch ontrouw, noch het breken van het gegeven woord mogen als voorbeeld gesteld worden en commercieel worden aangemoedigd, op straffe van de ontbinding van de basis van het gezin en van de samenleving.