De spots tonen een man die praat over zijn moeder/een vrouw die praat over haar vader tijdens hun begrafenis.
Voice over:
“Laat mooie herinneringen na. Bel nu voor een Dela uitvaartzorgplan en bespaar uw nabestaanden de praktische en financiële zorgen van uw uitvaart. Dela, zo zorg je voor elkaar”
De reclame is onfatsoenlijk en afschuwelijk. Dit is een slechte komedie want ze is smakeloos, totaal misplaatst: ze gebruikt, onder een valse vorm van echtheid, een ernstige emotioneel geladen gebeurtenis voor commerciële doeleinden. Dit is heiligschennis, een gebrek aan respect. Ze duidt op een serieus verlies van het gevoel voor werkelijkheid en menselijkheid bij de bedenker en de producenten.
DELA staat voor ‘Draag Elkanders Lasten’ en wil mensen op één van de moeilijkste momenten in het leven bijstaan. Daartoe biedt Dela financiële en praktisch hulp aan zoals vb. een Uitvaartzorgplan. Een uitvaartzorgplan ondersteunt de nabestaanden zowel op financieel als op praktisch vlak.
“uitvaart”, “de dood”, “onze sterfelijkheid” is dus onlosmakelijk verbonden met deze organisatie, het aanbod en de boodschap. Bijgevolg zit “de dood” ook verweven in elke communicatie. De vraag die we ons moeten stellen is: is voor de indiener van de klacht de reclamespot as such choquerend of eerder het inzicht/de confrontatie rond onze persoonlijke eindigheid, of die van een geliefde?
De adverteerder vindt noch de uitwerking van de TV spot, noch de tone of voice choquerend of aanstootgevend. Hij heeft het communicatieconcept uitgebreid kwalitatief laten testen door een gereputeerd onderzoeksbureau.
De uitgewerkte piste was voor alle respondenten niet alleen niet choquerend. Ze werd ook unaniem goed tot enthousiast onthaald.
Bovendien weet de adverteerder dat mensen choqueren geen enkele zin heeft: men sluit zich dan af van de boodschap en daar heeft Dela vanzelfsprekend geen enkel belang bij.
De adverteerder heeft voor de uitwerking een beroep gedaan op filmregisseur Hans Van Nuffelen, gekend en erkend om zijn integere manier van verfilmen van
gevoelige thema’s. Het is steeds de bedoeling geweest om te
ontroeren, niet om te choqueren. Het is ook daarom dat de TV spot 50” duurt, en de adverteerder de tijd neemt om via een mini filmpje een uit-het-leven-gegrepen gevoel te geven.
Het gaat, nogmaals, om authenticiteit. Niet om een reclame-effect door te willen choqueren.
Hij heeft alle begrip voor de gevoelens van de indiener van de klacht, maar hij denkt dat hij alles heeft gedaan om zijn commerciële doelstellingen binnen een gevoelige thema respectvol na te streven.
Vooreerst merkt de Jury op dat haar bevoegdheid zich beperkt tot de inhoud van de reclame en zij zich niet uitspreekt over de aangeboden producten of diensten.
De Jury heeft vastgesteld dat de spots een man tonen die over zijn moeder praat/een vrouw tonen die over haar vader praat tijdens hun begrafenis.
De Jury is van oordeel dat het onderwerp inderdaad als een taboe kan overkomen voor sommige mensen, maar dat het in de spots in kwestie op een discrete, emotionele en niet choquerende manier in beeld gebracht wordt.
De Jury is van oordeel dat men niet onterecht een beroep doet op de emotie en dat er een rechtstreeks verband is tussen de inhoud van de reclame en het product.
Bij gebreke aan inbreuken op de wettelijke en zelfdisciplinaire bepalingen heeft de Jury gemeend geen opmerkingen te moeten formuleren.
Aangezien geen hoger beroep werd ingesteld, werd dit dossier afgesloten.
Barastraat 175, 1070, Brussel, Belgie.
E-mail: info@jep.be
Tel: +32 2 502 70 70
